SELAM OLSUN EN SEVGİLİYE...

Kırık mızrabına dokunan,
El değil.
Kaybolan bir bestenin güftesindeydin.
Ebazer gibi bir yalnızlık yaşadın Laleydi bu yüzden adın..
Karanfil değil, yasemen değil.
Sen ağladın ve ıslandı bulutlar,
Dile geldi çiçekler, ses veren onlardı.
Bu bir sahte hâl değil.
Okyanus ötesinde bir yiğit var, dediler,
Tükenmeyen zamandı,
Yol değil…
Alevler sarıyordu zemherî ayrılığı,
Bakışında savrulan merhametti,
Yel değil. Çağ ötesi bir vuslat,
Gün dönümü bir edaydı duruşun,
Hakikattı sözlerin Muhâl değil…
Şimdinin gerçeğini yarın ve dün söyledin,
Gerçekti konuşan Sihir değil, fal değil.
Seradan Süreyya’ya parlayan O’ydu,
Zuhâl değil.
Bu bir yoldu, adanmaktı, hiç olmazsa yanmaktı,
Çakırkeyf hâl değil.
Uzaktasın diyemem sana,
Yıldızlar küser, ağlar bulutlar.
Seni hatırlatan diller gücenir;
Kırılan gönül değil.
Kaybolursa gülün adı,
Nefesler düğümlenir
Şimdiye esir olur ebedî bekleyişler,
Unutan ecel değil…
Bir çöl yangını kavuruyorken,
Hicranla sulandı tomurcuklarım.
Güle vurgundun, yangının lâledendi,
Ya da lâle seni var edene remizdi Ebced ona götüren izdi.
Denizdi bakışların,
Sessizdi ağlayışların.
Bu ayrılık nedendi?
Yıllar yılı vuslat dendi
Her an dilimizde yâdın Adın, tadın İsmine mukaddime Fetih önsözlü Uhrevî gözlü Lâledendi…